ترانه‌سرایی در ایرانِ پس از پیروزی انقلاب

ترانه کلامی آهنگین و مخیّل با درون‌مایه‌ای عاطفی است که به زبان ساده و عمومی سروده می‌شود و قابلیت زیادی برای همراهی با موسیقی دارد. ترانه‌ها جزئی از ادبیات عامه شمرده می‌شوند و به علّت اینکه ظرفیت زیادی برای طرح مسائل گوناگون دارند، امروزه در نقش یک رسانه ی عمومی ظاهر شده‌اند و کارکردهای متنوّعی از جمله اطلاع‌رسانی، آموزش و تبلیغات پیدا کرده‌اند. به رغم اهمیت ترانه‌ها در دوره ی معاصر و فراگیر شدن آن، این ژانر فرهنگی _ اجتماعی کمتر مورد توجّه پژوهشگران ادبی قرار گرفته است و در آثار انتشار یافته نیز بیشتر ترانه‌ها صرفاً گردآوری شده‌اند‌. این مقاله بر آن است تا پس از مرور تاریخچه ی‌ ترانه‌سرایی در ایران، خصوصیات زبانی، ادبی و روایی ترانه‌های فارسی را در سه دهه ی اخیر بررسی نماید، اهداف ترانه‌‌سرایی را توضیح دهد و گونه‌های آن را معرفی نماید و مهمترین ترانه‌سرایان این دوره را باز شناساند. یافته‌ها نشان می‌دهد که سادگی بیان، زبان عامیانه، سادگی تصاویر شعری، کاربرد اندک آرایه‌های ادبی، ریتمیک بودن، احساسی بودن، لحن صمیمی و روایی بودن از مهمترین خصوصیات ترانه‌های این دوره است.